Հանրային տրանսպորտում առկա լրջագույն, արդեն դրամատիկ ձախողումները բազմաթիվ պաշտոնյաների հեռացման հարց պետք է դառնան։

Պարտություններից ու նման աղետներից հետո ռացիոնալ վերականգնումը սկսվում է մեկ իռացիոնալ կետից. հասարակությունը պետք է վիրավորվի...

Հարգելի հայրենակիցներ, նոյեմբերի 1-ի առավոտյան 100 դրամանոց մետաղադրամի դեֆիցիտի պայմաններում, անկասկած դուք չեք նկատել մի ոչ հաճելի նորույթ։ Դա յոթանասուն տարեկան ահավոր իրազեկված տատիկներն են, որոնք լրիվ երջանիկ պատահականությամբ գրպանում ունեին հիսուն հատ և ավելի հարյուր դրամանոց մետաղադրամներ, և որոնք շատ սիրալիր կերպով ուղևորներին հանգամանալից բացատրում էին, թե ինչպես կարելի է QR կոդ ստանալ Tellsell ապարատներից , թե ինչպիսի առաջադեմ քայլ է քաղաքապետարանի որոշումը բացառապես 100 դրամանոցներով վճարման ընդունելու մասին։ Գերհոգատար և գերինֆորմացված տատիկները բացառապես նստել էին վարորդի կողքի նստարաններին և մեղրածոր զրույցով գովում էին վարչախմբի նոր ապիկար որոշումը։

ՊՆ-ին գրություն էի ուղարկել, որտեղ մտահոգություն էի հայտնել հիփոթեքային վարկավորման՝ եկամտային հարկի վերադարձի մասին օրենքի փոփոխությունից հետո, զինծառայողների համար ստեղծվող խնդիրների մասին։

Հարգելի հայրենակիցներ, արդեն բոլորդ գիտեք, որ Երևանի քաղաքապետարանը որոշել է 2024 թվականի նոյեմբերի 1-ից դադարեցնել վերգետնյա ուղևորատար տրանսպորտում 100 դրամից բացի այլ նոմինալների դրամներով վճարման ընդունումը։

Իրավիճակը լավ չպատկերացնելու և ազգային անհոգության հիմքում սեփական պատմության չիմացությունն է։ Մենք գիտենք Գնթունիկի «պեռոժնու» գինը, բաղադրությունը, լավն ու վատը, բայց երբեք չենք մտածի, որ Բաշ-Ապարանի կռիվը այդ կողմերում է տեղի ունեցել...

ՄԱԿ-ից տպավորությունը տխուր էր. անիմաստ մի Հայաստան, որը, հայտարարելով՝ ես հանձնվել եմ, չկամ, պարզում է սպիտակ դրոշ, որի վրա բոլորը թքած ունեն։ Չի ձևակերպում որևէ քաղաքական հարցադրում, ցույց չի տալիս իր հետ կատարվածի հանդեպ որևէ ընդվզում. աշխարհն ընդամենը արձանագրում է, որ տվյալ պետությունն ասելիք չունի...

Հաջողելու են այն գործիչները և թիմերը, որոնք խորությամբ կհասկանան, թե ինչ է նշանակում պարտություն տեսած քաղաքացին և պարտության միջով անցած ու անցնող հասարակությունը...

Պարտությունը շատ դժվար բան է, այն ստեղծել է մինչև այս մեզ անծանոթ միջավայր։ 100 տարի է՝ հայ ժողովրդի մի քանի սերունդ պարտությունը չգիտեր՝ ինչ է։ Մենք մոռացել էինք պարտությունը...

Հաճախ են հարցնում, թե ինչո՞ւ է Վրաստանում նկատվում ազգային, ընտանեկան արժեքների զարթոնք, եկեղեցու նկատմամբ խորին հարգանք, մինչդեռ՝ մեր երկրում ճիշտ հակառակ զարգացումներն են...